De GIGA moestuin-update

Wat was ik blij met onze verhuis! Niet alleen werd het hoog tijd om de boerderij te gaan bewonen, de verhuis betekende ook de grote terugkeer naar de moestuin. Die had ik sinds vorige zomer bewust links laten liggen. Enkel wat er toen al in stond werd nog geoogst.

Dat wilde ook zeggen: geen plannen of schema’s maken. Wel: hopen dat het weer zo’n lange, koude winter zou worden die duurde tot we ons goed geïnstalleerd hadden. Viel dat even tegen zeg, die winter. Terwijl op de blogs de eerste plannen en plantjes verschenen, waren we nog druk bezig met de laatste verhuis-voorbereidingen. En dat pikte!

Gelukkig geldt voor een tuin exact het omgekeerde als voor een goede vriend: die komt nooit te vroeg en altijd te laat. In de moestuin begin je wel eens te vroeg, maar nooit te laat. Dus lukt het op korte tijd toch om genoeg groenten te produceren om lekkers op tafel te toveren, zoals afgelopen weekend. Er waren enkele verjaardagen te vieren en het geplande feestje kon op geen betere voorzomerdag vallen.

Dat ging als volgt:
’s Ochtends vroeg de tuin in voor verse groentjes…

…die combineren met wat keukengeknutsel…

…twee schragen in de boomgaard zetten en je hebt een boomgaardbrunch.

Maar terug naar de moestuin. Daar begint alles er min of meer toonbaar uit te zien. We beginnen bij het kleinfruit.

De bramen bloeien uitbundig en beloven blauwe vingers dit najaar!

Ook de kruisbessen, blauwbessen en aalbessen doen het goed:

‘Vaccinum corr. Bluecrop’, voor de liefhebbers 😉

‘Hollandse Witte’

Al zijn er ook enkele blauwbessen en aalbessen die minder vruchten dragen. Of ze moeten nog volgen, of we gaan ze wat moeten beschermen tegen de vogels.

De vogels amuseren zich in elk geval met de dikke mulch- en schorslaag onder de blauwbessen. ’t Is elke keer vloeken als ik die weer maar eens bij elkaar moet harken. Maar, er is een maar: ondanks het ontbreken van de winter heb ik nog geen slak gezien. Ik ben er redelijk zeker van dat het gescharrel van de merels en fazanten daar iets mee te maken heeft.

De aardbeien heb ik door de overvloed de voorbije jaren sterk verwaarloosd. Dat wreekt zich nu in kleinere aardbeien en minder plantjes, maar het ziet er naar uit dat we toch nog steeds meer dan genoeg zullen kunnen oogsten.

Voor wie de gids wil volgen, gaan we nu even naar de groenteafdeling:

Bij het sla-bed zorgt een opgeschoten en snijbietplant voor een mooi kleur- en lijnenspel. De combinatie met de goudsbloem zorgt voor een frisgele toets in de vele tinten groen errond.

De Artisjokken voelen zich beter dan ooit en gaan dit jaar voor een rijke oogst zorgen. Hieronder de paarse variant die ik vorig jaar kocht op de tuindagen van Beervelde. Dat kleine plantje van toen is uitgegroeid tot een joekel waar ik nu nog amper over kan kijken.

Ook de tuinbonen doen het goed. De rode variëteit heeft wel wat last van bladluis, maar zo lang dat zich beperkt tot de huidige twee of drie stengels, laat ik de natuur z’n gang gaan.

’t Is ook opvallend dat de veel later en ter plekke gezaaide tuinbonen nog amper achterstand hebben op de voorgezaaide plantjes van hierboven.

Aan de peterselie-erwt begin je te zien waarom die z’n naam kreeg, maar volgend jaar zet ik ‘m toch maar tegen een draad ipv tegen stokjes. Die geven niet genoeg steun.

Van de ‘gewone’ erwtjes had ik al veel meer verwacht. Volgend jaar ga ik ze weer meer aandacht geven, want verse erwtjes blijven ondanks al het andere lekkers mijn persoonlijke favoriet.

Ze zouden beter een voorbeeld nemen aan deze spontaan uitgezaaide klaproos. Die groeide zo snel en mooi rond, dat ik er twee rijtjes pluksla aan opgeofferd heb.

De vroege patatjes kunnen we al bijna gaan oogsten, terwijl deze midden-variëteiten klaar zijn om de eerste keer opgehoogd te worden. Dat wordt een leuke oogst, want ik bestelde bij Vreekens’ zaden een verrassingspakketje met van acht speciale en oude variëteiten telkens vijf pootaardappeltjes. Benieuwd of ze het allemaal goed zullen doen!

Ook de ‘warme groenten’ mochten naar buiten dit weekend. ’t Was alsof de weergoden met een flinke portie warmte de IJsheiligen wilden uitwuiven. De courgettes kregen elk hun eigen 1m² in de moestuin (’t is eens iets anders dan de vierkante meter moestuin).

De pompoenen werden samen met de maïs en bonen op een apart stuk gezet. Je kan hier komende zomer volgen of de drie zusters het ook in ons klimaat kunnen waarmaken. Want ’t is niet omdat het in Zuid-Amerika pakt, dat het dat hier ook doet. Ik heb toch een beetje twijfels of de maïs het gaat houden onder het gewicht van de bonen. Ik koos een niet al te sterk groeiende soort bonen (de True Red Cranberry van de Nieuwe Tuin, die ik vorig jaar ter plekke liet drogen) en de suikermaïs moet minstens 15cm hoog zijn voor ik de bonen aan de voet zaai.

De aubergines kregen ook hun plekje, maar voorlopig wel nog onder de plastiektunnel. Met vooraan een speciale soort rode aubergines, die ik vond op de stand van De Nieuwe Tuin in Beervelde vorige week. Voorlopig nog niet te vinden in hun zadenaanbod, ik gok dat het volgend jaar een nieuwe introductie zal zijn. Tegen dan zullen we je kunnen vertellen of ze de moeite zijn om te testen!

Volgt ge nog? Het zijn de laatste van de rondleiding voor vandaag.

Komen we aan een nog redelijk leeg stukje moestuin:

Daar ga ik zonder plan (want daar had ik dus geen tijd voor) zo veel mogelijk bloemen en groenten combineren. Benieuwd wat dat gaat geven! Het zegt nu nog niet veel, hopelijk kunnen we binnen een half jaar een foto van een kleuren- en groenteweelde tonen!

Nog eentje om (voorlopig) af te ronden: een testje met de klimbonen. De wigwam is voor een combinatie van klimerwten, reukerwten en hoge oost-indische kers. Voor de bonen zocht ik een andere constructie. ’t Werd een heel simpele, maar eentje die hopelijk wel praktisch uitdraait:
We houden jullie op de hoogte!